Η κορυφαία ενδεκάδα όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ – ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΜΠΑΝΚΣ
Παγκόσμιος πρωταθλητής με την Αγγλία το 1966, με την οποία έφτασε στον τελικό χωρίς να δεχτεί ούτε ένα τέρμα εκτός από στημένες φάσεις, ο Μπανκς έχει μείνει περισσότερο στην ιστορία για μια εκπληκτική απόκρουση σε προσπάθεια του Πελέ στη φάση των ομίλων του 1970 στο Μεξικό. Η απουσία του στον προημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία στο ίδιο τουρνουά συχνά αναφέρεται ως η βασική αιτία για την ήττα της Αγγλίας.

ΠΛΑΓΙΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ – ΚΑΡΛΟΣ ΑΛΜΠΕΡΤΟ
Ήταν ο αρχηγός της Βραζιλίας το 1970, της ομάδας που θεωρήθηκε η καλύτερη ενδεκάδα σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεξιός οπισθοφύλακας που έβγαινε με μεγάλη άνεση μπροστά, όση είχε και στην άμυνα, και που έδωσε το παράδειγμα στους Καφού και Ντάνιελ Άλβες να τον ακολουθήσουν. Προωθείτο με εντυπωσιακά αποτελέσματα, σκοράροντας το τέταρτο και τελευταίο τέρμα της Βραζιλίας επί της Ιταλίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970, ολοκληρώνοντας μια μαγευτική ομαδική προσπάθεια.

ΠΛΑΓΙΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ – ΠΑΟΛΟ ΜΑΛΝΤΙΝΙ
Μαζί με τον Γιόχαν Κρόιφ είναι τα μόνα μέλη αυτής της ενδεκάδας που δεν κατέκτησαν ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο, διότι ο Μαλντίνι αποσύρθηκε από την εθνική ομάδα πριν τον θρίαμβο των Ατζούρι στη Γερμανία το 2006. Επρόκειτο για την επιτομή της ψύχραιμης σταθερότητας στα πλέον των 20 χρόνια του στο ποδόσφαιρο κορυφαίου επιπέδου. Αν και ήταν περισσότερο γνωστός ως αριστερός οπισθοφύλακας, ήταν σχεδόν το ίδιο αποτελεσματικός και στο κέντρο της άμυνας.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ – ΜΠΟΜΠΙ ΜΟΥΡ
Ο αρχηγός της Αγγλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο κύπελλο το 1966 υπολειπόταν σε ταχύτητα αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον έβρισκες εκτός θέσης. Διέθετε άψογο συγχρονισμό στα τάκλιν του και την ιδανική νοοτροπία για διεθνές ποδόσφαιρο. Ήταν άνετος με τη μπάλα στα πόδια και πρόσφερε τις τελικές πάσες για το πρώτο και το τέταρτο γκολ στη νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ – ΦΑΜΠΙΟ ΚΑΝΑΒΑΡΟ
Έστω κι αν έχει ύψος μόνο 1.75, ο Ναπολιτάνος έχει με τον τρόπο του καταφέρει να γίνει ένας από τους μεγάλους κεντρικούς οπισθοφύλακες της εποχής του και όλων των εποχών. Όπως και ο Μουρ, είναι σπουδαίος στο να διαβάζει το παιχνίδι, στιβαρός στα τάκλιν του και ικανότατος στο να αποτρέπει κάθε κίνδυνο. Έφτασε στην κορυφή της καριέρας του οδηγώντας ως αρχηγός την Ιταλία στη δόξα το 2006.

ΜΕΣΟΣ – ΦΡΑΝΤΣ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ
Ο Μπεκενμπάουερ άρχισε τη διεθνή του καριέρα ως μέσος για κάθε θέση, αλλά το 1974 πλέον αγωνιζόταν ως λίμπερο στη Δυτική Γερμανία που κατέκτησε το κύπελλο εντός έδρας. Στην ενδεκάδα εδώ ο ρόλος του θα ήταν να σταθεροποιεί τη μεσαία γραμμή και να προστατεύει την τετράδα της άμυνας, με την ποικιλία του στις πάσες και την ικανότητά του να βγαίνει μπροστά δημιουργώντας μία ακόμη πηγή απειλής σε μια ομάδα που ήδη είναι πολύ απειλητική.

ΜΕΣΟΣ – ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΪΦ
Ως ο απόλυτος εκφραστής του ‘ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου’, ο Ολλανδός δε μπορεί να μπει εύκολα σε μία συγκεκριμένη θέση. Τυπικά ήταν επιθετικός, αλλά και πολύ ιδιοφυής για να περιμένει απλώς μπροστά να του παρουσιαστεί ευκαιρία. Ήταν εφιάλτης για τους αμυντικούς που τον μάρκαραν λόγω της τάσης του να κινείται πίσω και στα πλάγια, και όταν είχε τη μπάλα η τρομερή του ταχύτητα και η υποδειγματική τεχνική του τον έκαναν πολύ δύσκολο αντίπαλο.

ΜΕΣΟΣ – ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ
Ο αρχηγός της γαλλικής ομάδας που κατέκτησε τον πρώτο παγκόσμιο και μετά ευρωπαϊκό τίτλο το 1998 και 2000. Η καριέρα του μπορεί να τελείωσε με ντροπιαστικό τρόπο με την κουτουλιά του στον Μάρκο Ματεράτσι στον τελικό του 2006, αλλά ο ‘Ζιζού’ δικαιούται μια θέση σε αυτή την ενδεκάδα αστεριών χάρη στη λαμπρή του δημιουργικότητα και την ικανότητά του στο σκοράρισμα.

ΜΕΣΟΣ – ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Ανέβασε μια κατά τα άλλα μέτρια Αργεντινή στη δόξα κατά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 με πιθανότατα την καλύτερη ατομική παρουσία παίκτη σε οποιοδήποτε τουρνουά. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του ήταν ομολογουμένως η ικανότητά του να αντιμετωπίζει τους αντιπάλους – πέντε ή και έξι ταυτόχρονα δεν ήταν πρόβλημα – με τις μαγευτικές του δυνατότητες για ντρίπλες, όμως και ο τρόπος που έβλεπε γενικά το γήπεδο ήταν επίσης άψογος – αρκεί να δει κανείς την ενστικτώδη πάσα του στον Χόρχε Μπουρουτσάγκα στο νικητήριο τέρμα της Αργεντινής στον τελικό του 1986.

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ – ΠΕΛΕ
Ο Βραζιλιάνος ήταν είδωλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την ηλικία των 17 ετών, παίζοντας ζωτικής σημασίας ρόλο στην επιτυχία της ομάδας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στη Σουηδία, πριν κατακτήσει δύο ακόμη τίτλους το 1962 και το 1970. Ο Πελέ ήταν ένας τρομερός αθλητής καθώς και απίστευτα ικανός και μπορούσε να σκοράρει από οπουδήποτε – είτε με πλασέ από τα δύο μέτρα είτε με μια μεγαλοπρεπή προσπάθεια από τη μεσαία γραμμή.

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ – ΓΚΕΡΝΤ ΜΙΛΕΡ
Το ρεκόρ των 68 τερμάτων σε 62 εμφανίσεις με την εθνική ομάδα της Δυτικής Γερμανίας αποτελεί απόδειξη της αποτελεσματικότητας του Μίλερ ως εξαιρετικού σκόρερ. Μικρός το δέμας αλλά και πάλι απειλητικός στον αέρα, ο Μίλερ ήταν πάντα στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Η αποχώρησή του από την εθνική ομάδα στα 28 του χρόνια σήμαινε ότι θα μπορούσε άνετα να προσθέσει περισσότερα τέρματα στα 14 που είχε συνολικά στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970 και 1974.